Waarom???

bijgeloof of niet....  die 13de Herceptinebeurt heeft wel eventjes 'Halloween' met me gespeeld.  Het begon reeds tijdens het toedienen.  Het aanprikken van de poortcatheter ging zonder problemen, eerst zoals gebruikelijk een spoelmiddel en na 10 minuutjes ging het kraantje van 'het spook' open.  Reeds na enkele minuten voelde ik een branderig gevoel, verpleging bijgeroepen...  niks aan de hand...  naaldje zat goed...  geen verstopping...  druppelde mooi...  dus...  niks aan de hand...  ik zal vermoedelijk een beetje meer gespannen geweest zijn dan anders.  OK, gerustgesteld door het verplegend personeel en de dokter, heel het zootje maar weer laten passeren, een beetje pijnlijker dan gewoonlijk, maar ja, we zijn (en worden) steeds wat meer gewoon.

Kort na de middag konden we aan de afdaling van 'de berg' beginnen en de ziekenhuisdeuren achter ons sluiten.  Oef...  nog 5 te gaan !!!

We hadden dus nog tijd genoeg om onze wekelijkse boodschappen te gaan doen, dat viel dus heel goed mee, want zaterdag waren de magazijnen niet open en wilde ik ook eventjes naar Huizingen om mee te zorgen voor een mooie 'roze strik'....

Maar....  ik had geen rekening gehouden met het Herceptinespookje nummer 13 !!!  Nu heeft Herceptine naar 't schijnt, geen echte nevenwerkingen, maar ik moet zeggen, dat ik er meer van afzie dan van de chemootjes.  Is het een cumulatie?... is het de tijd dat alles maar blijft duren?... ik weet het niet, weet alleen wat ik voel...

Dus...  vrijdagavond moe, beetje misselijk...  zaterdagochtend... wat een rotweer...  gaan we wel naar Huizingen?....  maar ja...  als iedereen zo denkt, zal daar niemand staan en waar blijft dan onze roze strik????  Goed we vertrekken naar het provinciaal domein...  heb wel een misselijk gevoel, ben moe,...  maar ga me niet laten kennen hoor.  In het 'drassige' park aangekomen, mooi de roze strikjes gevolgd tot aan een grote tent... Daar waren we nog maar heel eventjes toen ik werd aangesproken:  'Ken ik u niet van ergens?  Uw gezicht komt me toch bekend voor!', 'Nee, ik zou niet weten van waar.', 'Heb jij soms een blog?', 'eh ja!, wie ben jij dan?' Jullie raden het al hé... juist blog- en lotgenootje Gi Sanne, wilde ook haar steentje bijdragen voor die mooie roze strik !!!


Leuk hè, om zo blogvrienden te leren kennen.  Door het rotweer zal de opkomst wel kleiner geweest zijn dan voorzien, maar ja, die strik is er toch gekomen hoor, we moesten allen wel 2 paraplu's vasthouden, maar voor ons, dappere strijders, is niets teveel.

Na het nemen van de luchtfoto, werd ons nog een hapje en drankje aangeboden, maar ik werd me daar zo misselijk dat ik mijn man, met zijn tasje soep in de hand, aanporde om naar huis te gaan, het ging me echt niet meer....  gelukkig wonen wij eigenlijk maar een steenworp van het domein en duurde de rit naar huis niet te lang, want thuis gekomen is het feestje pas goed begonnen, misselijk, overgeven, hoofdpijn, buikloop,...  noem maar op...  vele onder jullie zullen wel begrijpen wat ik bedoel.

Maar zoals gezegd, ze krijgen ons niet klein en vandaag 3 dagen later sta ik er terug of er niks gebeurd is...